Η Ανέμη

Πριν από πέντε χρόνια ξεκίνησα να αρθρογραφώ για γνωστό περιοδικό πολεμικών τεχνών και από τότε μέχρι σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά.

Τις αλλαγές, δυστυχώς, τις γνωρίσαμε όλοι. Αναλύσεις, συζητήσεις, πτωχεύσεις, όροι, δάνεια. Το συμπέρασμα είναι ότι από τον οικονομικό τομέα εξαρτώνται τα πάντα. Όταν πλέον ρωτάς κάποιον "πώς είσαι;" σου απαντά ανάλογα με το αν έχει δουλειά ή λεφτά. Η ψυχική και σωματική υγεία έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα και αυτό είναι το πιο λυπηρό.

Το περιοδικό στο οποίο αρθρογραφούσα έκλεισε ελλείψει πωλήσεων. Ο Τύπος γενικότερα έχει πληγεί και η κατάσταση δε δείχνει άμεση ανάρρωση. Η αλήθεια είναι ότι τίποτα στο κόσμο μας δε μπορεί να αναστηθεί και αυτή η συνειδητοποίηση είναι πολύτιμη.

Αυτό το γεγονός γεννά ελπίδες, ιδιαίτερα στο χώρο των πολεμικών τεχνών. Είναι σκληρό να λες ότι κάποιες σχολές έπρεπε να κλείσουν, κάποιοι εκπαιδευτές να χάσουν τη δουλειά τους, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Εξαπατούσαν τους πελάτες τους. Άθλιοι χώροι, κακή εκπαίδευση, κακό αποτέλεσμα. Κάποιος μπορεί να πει ότι και εδώ έχουμε μια μικρή κοινωνία η οποία είναι σμίκρυνση του κόσμου. Διαφωνώ, ο στόχος των πολεμικών τεχνών είναι να ασκεί το σώμα και το πνεύμα. Σκοπός της αγωγής αυτής είναι η δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου μέσω της προσωπικής εξέλιξης. Μέσα από αυτές τις διαπιστώσεις είμαι σίγουρος ότι θα εμφανισθούν νέοι άνθρωποι με όραμα και θέληση.

Μέσα από τη στήλη αυτή θα προσπαθήσω να καλύψω το κομμάτι των πολεμικών τεχνών που έχει σχέση με τη σωματική, ψυχική, κοινωνική ευεξία. Η επιστήμη του αθλητισμού προχωρά με γοργά βήματα. Πολλά στοιχεία επιβάλλεται να γνωρίζουμε ως μαθητές και να διαφοροποιήσουμε ως δάσκαλοι. Επιπλέον θα ασχοληθώ με οτιδήποτε ακούω να απασχολεί τον κόσμο των πολεμικών τεχνών με τον οποίο συναναστρέφομαι. Μέσα σε αυτούς θα είστε και οι αναγνώστες της στήλης αυτής. Μπορείτε να στέλνετε ερωτήσεις ή θέματα που θα θέλατε να μάθετε.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω το Διονύση Τσετσέλη ο οποίος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πίστεψε ότι μπορώ να γράψω.

Ευχαριστώ το Νίκο Ιλαρίδη που μου πρότεινε να πάρω μέρος στο νέο ξεκίνημα του.

Ευχαριστώ το Γρηγόρη Μηλιαρέση που με θυμάται. Είναι σημαντικό να γνωρίζεις ότι υπάρχεις σε ένα κομμάτι του μυαλού ενός τόσο σοβαρού πολεμοτεχνίτη.

"Κόκκινη κλωστή δεμένη, στη ανέμη τυλιγμένη, δώσ’ της κλώτσο να γυρίσει παραμύθι ν’ αρχινήσει"