Επαγγελματικότητα στις πολεμικές τέχνες

Η έννοια επαγγελματικότητα στους χώρους μας χρησιμοποιείται λαθεμένα για να δείξει ότι κάποιος ασχολείται μόνο για το χρηματικό του συμφέρον και δεν επηρεάζεται από συναισθηματισμούς.

Αν τα πράγματα ήταν τόσο απλά θα ήταν εύκολα και αντιμετωπίσιμα όμως εγώ θα χρησιμοποιούσα αυτό τον όρο μεταφορικά για το πρόσωπο που κάνει κάτι αθέμιτο συστηματικά.

Υπάρχουν στους κόλπους των πολεμικών τεχνών άνθρωποι οι οποίοι σε κάποια στιγμή της ζωής τους είχαν μια διάκριση και νομίζουν ότι αυτό είναι το μοναδικό τους εφόδιο για να διατηρήσουν μια σχολή. Το νομικό πλαίσιο που διέπει τις σχολές πολεμικών τεχνών είναι ελλιπές για τις γνώσεις που απαιτούνται από οποιονδήποτε θελήσει να διδάξει μια τέχνη. Αυτό ανοίγει διάπλατα τις πύλες σε όποιον έχει μερικά χρήματα για να βαφτίσει ένα χώρο «σχολή». Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι αυτοί οι άνθρωποι εκφυλίζουν τη τέχνη που υποστηρίζουν ότι διδάσκουν αλλά ότι παίζουν με ανθρώπινες ζωές. Η πολεμική τέχνη σε διδάσκει τρόπους άμυνας σε μια συμπλοκή όπου μπορεί να τίθεται θέμα επιβίωσης. Ως εκ τούτου κάθε προπόνηση μπορεί να εγκυμονεί τραυματισμούς. Ο προπονητής πρέπει να είναι περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον προπονητή κοντά στον αθλητή του και να τον προστατεύει με τις γνώσεις και την πείρα του. Αν δυο μαθητές συγκρουστούν σε μια άσχημη πτώση ένα μερίδιο ευθύνης μπορεί να έχει και ο προπονητής αν δεν είχε προνοήσει να αφήσει μεγαλύτερα κενά μεταξύ τους. Ο κακής ποιότητας εξοπλισμός (στρώματα, θώρακες, γάντια) είναι ευθύνη του προπονητή και αυτό μπορεί να γίνει αιτία για πολλούς τραυματισμούς. Όλα αυτά οδηγούν σε ένα συμπέρασμα. Δεν μπορείτε και δεν έχετε το δικαίωμα να απαιτείται πελάτες εάν πρώτα δεν έχετε επενδύσει σε γνώση και χρήμα. Ο χώρος των πολεμικών τεχνών έχει πάψει να είναι το El Dorado για κάθε τυχάρπαστο που νομίζει ότι θα πλουτίσει επενδύοντας απλά μια μαύρη ζώνη που κανείς δε ξέρει πως την απέκτησε.

Οι υγιείς πολεμικές τέχνες έχουν σταματήσει από καιρό να φιλοξενούν ανθρώπους που σαν φιλοδοξία τους έχουν να μειώνουν προσωπικότητες επειδή δεν έτυχαν τις ανάλογης κοινωνικής εκτίμησης. Τα ψυχικά και σωματικά οφέλη των πολεμικών τεχνών είναι προσιτά σε όλο το πληθυσμό και όχι μόνο σε συγκεκριμένες ομάδες και σε αυτό έχουν συντελέσει άνθρωποι οι οποίοι είναι πραγματικά επαγγελματίες.

Χάρη σε αυτούς τους ανθρώπους έχουμε κάποιες διακρίσεις παγκοσμίως. Χάρη σε αυτούς που ασκούν το επάγγελμα του εκπαιδευτή πολεμικών τεχνών σαν δεύτερη δουλειά είδαμε να σηκώνεται η ελληνική σημαία σε ολυμπιακούς αγώνες. Αυτοί που χωρίς καμία κρατική επιχορήγηση γυρνούν τον κόσμο με δικά τους έξοδα παρακολουθώντας σεμινάρια και αγώνες με μοναδικό σκοπό τους την αποκομιδή γνώσεων προς όφελος των μαθητών τους. Αυτό ονομάζεται μεράκι και όσο και αν σας φαίνεται περίεργο υπάρχει ακόμα στις πολεμικές τέχνες.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι επαγγελματίες με την αντίθετα προαναφερόμενη έννοια. Όταν ο εκπαιδευτής είναι Επαγγελματίας θα πρέπει να πληρώνεται ακριβά γιατί αυτό που πετυχαίνει δεν είναι μια απλή εκγύμναση αλλά και μια ψυχική διάπλαση. Μπορεί και βρίσκει τη χρυσή τομή μεταξύ ρεαλιστικότητας και ομορφιάς. Το μάθημα του διακρίνεται από την ικανότητα της διείσδυσης στο μαθητή. Σε αυτούς τους ανθρώπους δεν πρέπει να εξετάζουμε πόσα παίρνουν αλλά πόσο συχνά είναι ανοικτή η σχολή τους για να πηγαίνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο.

Όταν φέρουμε απέναντι τους κακούς με τους καλούς επαγγελματίες οι καλοί υπερτερούν κατά πολύ. Η διαφορά σε λίγα χρόνια θα αναγκάσει και τους λίγους κακούς που έχουν απομείνει να αλλάξουν προς το καλύτερο. Αυτό συμβαίνει μόνο στις πολεμικές τέχνες. Μόνο εδώ η πλειονότητα προσφέρει καλές υπηρεσίες με μικρό κόστος.

Είμαστε από τους ελάχιστους κλάδους επαγγελμάτων – λειτουργημάτων όπου ισχύει ακόμα η λέξη αγάπη και πάθος για το αντικείμενο της δουλειάς μας. Το να είσαι μαθητής πολεμικών τεχνών δε σημαίνει ότι απλά γυμνάζεσαι ακολουθώντας κάποιο πρόγραμμα προπόνησης, αλλά εισάγεσαι σε ένα σύστημα ψυχικής και σωματικής εκπαίδευσης ακολουθώντας τη τεχνοτροπία που ανάπτυξαν στη χώρα που προήλθε και έτσι όπως το διδάσκουν οι σημερινοί υπεύθυνοι της εκάστοτε τέχνης. Αυτό σημαίνει ότι κάθε επαγγελματίας εκπαιδευτής δεν αρκείται μόνο σε αυτά που έμαθε αλλά προσπαθεί να ενημερώνεται συνέχεια για κάθε εξέλιξη στη τέχνη του.

Δυστυχώς ή ευτυχώς οι μαθητές δεν ζουν πλέον στο σπίτι του δασκάλου ικανοποιώντας κάθε του ιδιαιτερότητα με μοναδική υποχρέωση να τους διδάξει τη τέχνη του. Ο δάσκαλος τις περισσότερες φορές κάνει τη πολεμική τέχνη σαν δεύτερη δουλειά από την οποία χρειάζεται την οικονομική της ενίσχυση για να επιβιώσει. Αυτό όμως είναι και παγίδα όπου ένας έμπειρος δεν πέφτει. Δεν θυσιάζει τη τέχνη του στο βωμό του χρήματος. Αν κάτι είναι ανάρμοστο πρέπει να διορθωθεί για το καλό της τέχνης με οποιοδήποτε χρηματικό κόστος. Ένας σωστός επαγγελματίας επενδύει με μακροπρόθεσμο όφελος. Αυτό, είναι η ποιότητα των υπηρεσιών του όσο και αν ενοχλεί σήμερα κάποιους.

Τελειώνει το μάθημα και οι μαθητές μένουν στην αίθουσα συνεχίζοντας τη προπόνηση. Ο δάσκαλος έχει ντυθεί και παρακολουθεί ακόμα τους μαθητές να προπονούνται σαν να είναι ακόμα ο ίδιος μέσα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από αυτή την εικόνα.