Η Ιστορία του Aikido

Το Αϊκίντο είναι μια σχετικά σύγχρονη ιαπωνική πολεμική τέχνη, δημιουργημένη από τον Μοριχέι Ουεσίμπα (Morihei Ueshiba - 1883-1969). Βασικό της τεχνικό χαρακτηριστικό είναι ότι πρόκειται για τη σύνθεση διαφόρων παλιότερων παραδοσιακών πολεμικών τεχνών, κυρίως τζουτζούτσου (jujutsu - άοπλες τεχνικές), κεντζούτσου (kenjutsu - τεχνικές σπαθιού) και τζοτζούτσου (jojutsu - τεχνικές ραβδιού), τις οποίες ο Ιδρυτής μελέτησε με πολλούς δασκάλους για περίπου τριάντα χρόνια της ζωής του.

Η πραγματικά ουσιώδης διαφορά του Αϊκίντο από τις άλλες πολεμικές τέχνες πάντως βρίσκεται σε ένα δεύτερο επίπεδο -πέρα από την τεχνική. Καθώς ο Ιδρυτής ήταν ένα βαθιά πνευματικό και καλλιεργημένο άτομο, συνέθεσε τα στοιχεία από τις παραπάνω τέχνες πάνω σε μια βάση αγάπης και κατανόησης προς όλους τους ανθρώπους και ονόμασε την τέχνη του, "δρόμο της αγάπης" και "τέχνη της αρμονίας".

Η άσκηση στο Αϊκίντο, διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά μιας έντονης σωματικής άσκησης προσφέρει όμως στον ασκούμενο ηρεμία και ισορροπία με έναν τρόπο εντελώς διαφορετικό από τις συνηθισμένες ασκήσεις. Η ενέργεια που υπάρχει στο ανθρώπινο σώμα, "συντονίζεται" από τις ασκήσεις του Αϊκίντο και κάθε μάθημα αφήνει τον ασκούμενο με ένα αίσθημα ευφορίας και πληρότητας πολύ μεγαλύτερο από την παραδοσιακή γυμναστική.

Τα παραπάνω δε σημαίνουν ότι το Αϊκίντο δεν είναι μια αποτελεσματική πολεμική τέχνη -κάθε άλλο. Αρκετές αστυνομίες του κόσμου, με πρώτη την ιαπωνική χρησιμοποιούν τεχνικές του Αϊκίντο για την εκπαίδευση των αξιωματικών τους, ενώ ο δημιουργός του Τζούντο, Τζίγκορο Κάνο, ο οποίος ήταν σύγχρονος του Μοριχέι Ουεσίμπα, λέγεται ότι είχε αναγνωρίσει στο Αϊκίντο την ποιότητα της πραγματικής πολεμικής τέχνης και προέτρεπε τους μαθητές του να εξασκηθούν και σε αυτό.

Παράλληλα, η άσκηση στα παραδοσιακά όπλα κέν (ken - σπαθί), τζο (jo -ραβδί), τάντο (tanto -μαχαίρι) αφ' ενός δίνει στον ασκούμενο του Αϊκίντο μια επαφή με την μακρά πολεμική παράδοση της Ιαπωνίας και αφ ετέρου αυξάνει την ικανότητά του να αντιδράσει σε ποικίλες καταστάσεις κινδύνου (ένοπλες και άοπλες επιθέσεις, στρατηγική, ψυχραιμία κλπ). Πρόκειται συνεπώς για έναν ιδανικό συνδυασμό σωματικής και πνευματικής άσκησης ο οποίος με το πέρασμα των χρόνων κερδίζει έδαφος σε όλον τον κόσμο.

Σημαντικό χαρακτηριστικό του Αϊκίντο είναι η έλλειψη πάσης φύσεως αγώνων. Καθώς -σύμφωνα με τον Μοριχέι Ουεσίμπα- στόχος του πραγματικού μαχητή είναι να πολεμήσει τον κακό του εαυτό και να βρεθεί σε αρμονία με όλον τον κόσμο γύρω του, η ύπαρξη αγώνων θα τόνωνε τον εγωισμό και την ανταγωνιστικότητα μεταξύ των ασκούμενων. Αντίθετα, με την έλλειψή τους η προπόνηση στο Αϊκίντο έχει πάντοτε έναν ευχάριστο χαρακτήρα όπου οι ασκούμενοι εκπαιδεύονται νιώθοντας παράλληλα να ψυχαγωγούνται με την απολύτως κυριολεκτική έννοια της λέξης.